naturelover – Anita się nudzi

3 października 201916 lutego 2022

Jesienne #anbag stories

Wracam po dłuższej przerwie, dziś z powiewem jesieni i piękną sesją moich torebek / plecaków autorstwa Moniki Kiełkowskiej .

#Anbag, torba – plecak, to projekt, który powstał kilka lat temu. Torba prosta w swoim kroju, ale przez to uniwersalna, z kolorowym wnętrzem i dobrem dodanym, czyli dwiema funkcjami.

Jako osoba, która uwielbia spędzać czas na łonie natury preferuję wygodę. Nie lubię jednak typowo sportowych akcesoriów ( te zostawiam sobie na salę gimnastyczną). Muszę mieć wolne ręce, bo często trzymam w nich aparat, lub po prostu nie chcę się szamotać z torbą zjeżdżającą z ramienia. Mam też problem z kręgosłupem, a wersja plecaka problem przekrzywionych pleców eliminuje 🙂

anbag, plecak

Dodatkowe kieszenie zewnętrzne zawsze pozwalają przenosić drobiazgi, zwłaszcza te , które lubię mieć szybko pod ręką ( termos, notes, parasol).

Jeśli jesteś młodą mamą na pewno docenisz wolne ręce, które możesz skupić na dziecku, a kieszonki w torebce / plecaku # anbag pomieszczą drobiazgi (np. mokre chusteczki).

Jak wspomniałam #anbag to torba wielofunkcyjna. Jeśli znudzi Ci się buszowanie po łące, w każdej chwili w dwóch prostych ruchach zamienisz plecak na torebkę. Albo odwrotnie, wyjdziesz od pracy z torebką na ramieniu, a wrócisz spacerem przez las z plecaczkiem na ramionach 🙂

W środku znajduje się praktyczna smycz na klucze, oraz kieszonka na suwak. Całość zamykana jest na listwę z suwakiem, a spięcie górnych kółek razem powoduje, że nawet w komunikacji miejskiej zawartość Twojej torby jest chroniona.

Torbo -plecaki #anbag stworzyłam z miłości do swobody i prostoty. Są wykonane z trwałych , wodoodpornych materiałów, paski są przepinane, wykonane z naturalnej skóry, która pięknie się starzeje.

Posiadając jedną #anbag można zmieniając paski zmienić również wygląd całej torebki (niemalże jak całej kreacji 🙂

Tworząc tę sesję chciałyśmy Was wprowadzić w fajny swobodny, jesienny klimat, w klimat spacerów i przyjacielskich wypadów za miasto.

Niech to będzie kolorowa jesień, z grzańcem, ogniskiem może, albo przynajmniej gorącą herbatą z własnego termosu.

Po jesienne torbo – plecaki #anbag zapraszam do sklepu. Jeśli chcesz poznać więcej szczegółów, znajdziesz je tutaj.

15 grudnia 201715 grudnia 2017

W polskiej tradycji nigdzie nie ma, że na święta trzeba zwariować…

Te parafrazowane słowa w tytule pochodzą z wpisu Miss Ferreiry, całość przeczytacie tu.

Oczywiście łatwiej powiedzieć niż zrobić, zwłaszcza kiedy postanawiasz w tym roku nie myć okien i nie robić 200 uszek, to i tak np. Mamula czeka z kilometrową listą TO DO, Mamuli się nie odmawia ;).

Do moich obowiązków przedświątecznych od lat należała pomoc w porządkach Dziadkom, mycie okien, wieszanie firan i pucowanie tam gdzie wzrok nie sięga. Zwykle byłam wykończona już końcówką roku i na wyganianie kotów z moich kątów, już nie starczało mi siły. Za to mogłam liczyć „na gotowe”, czyli kolację Wigilijną u Mamy.

W tym roku nie ma obowiązków, nie ma gotowego…czuję się z tym …dziwnie.

Za to skupiam się na marzeniach, jednym z nich było od dawna spędzenie świąt w górskiej chatce bez wygód, wprawdzie nie mogę liczyć na luksusowy domek w Alpach w stylu chalet…ale postanowiłam sobie trochę tego klimatu zrobić w domu.

Drewno, futra ( u mnie sztuczne), len, kilka gałązek, czerwone jabłuszka, grube swetry i rękawice.

Małe – ale za to obłędnie pachnące drzewko.

Ozdób minimum, w tym roku nawet choinka jest tylko ze światełkami, za to stoi u nas cały grudzień. Udało mi się nic nie dokupić z dekoracji (sukces!). Na stole mieszanina świeczników, głównie z pracowni mojej przyjaciółki Al – Czary z Drewna, oraz vintage.

Będzie „minimalistycznie” pod względem kulinarnym 😉

Jedno czego nigdy u nas nie zabraknie to robione, domowe pierniczki. Robię je od 10 lat minimum, z tego samego przepisu, w tym roku nawet go ulepszyłam i nie zamierzam dekorować 😉

Jeśli o tradycjach mowa, zawsze w tym okresie wzrusza mnie pozycja w notesie z przepisami : „śledziki wg Babci Krysi”, piernik Mamy, karp wg Teścia…w tym roku podobne uczucia przywołała książka kulinarna naszej blogowej koleżanki „Trufla. Same dobre rzeczy”. To właściwie więcej niż książka z przepisami, to taka księga wspomnień.

Ławka, którą widać na zdjęciu, stała wiele lat koło domu Babci mojego Męża, kiedyś miała piękny, musztardowy kolor. Uratowałam ja przed spaleniem, od długiego czasu zastanawiam się czy kiedyś będzie okazja ją wykorzystać w ten sposób.

Nosi na sobie ślady wielu lat pracy, stała tuż przy przydomowym ogródku z grządkami.

Na pewno w tym roku ta ławka zapełni się wspomnieniami…

Życzę Wam w tym przed i świątecznym okresie – nie traćcie głowy! święta i tak się odbędą, czy będziemy przygotowani czy nie :))

Samej sobie i Wam, życzę dużo czasu tylko dla siebie i rodzinki (nareszcie!), dziecięcej radości z prostych rzeczy…

Pomimo zmęczenia intensywnością roku patrze optymistycznie do przodu, mam mnóstwo pomysłów na ten nadchodzący rok, zarówno dotyczących firmy i mojej pracy, jak i planów tylko dla przyjemności ; )).

A marzenia? są po to by je spełniać ;))